یکی از ارزوهام اینه که دوچرخه سواربشم آزادانه
بدون هیچ نگاه و تمسخری!
حتی
موهامو باز بزارم و باد لای موهام بره
بخندم و یا بلند بلند بخونم.
و به هر عابری که میرسم یه لبخند گنده بزنم و زنگ دوچرخمو(!) براش به صدا دربیارم!
+شاسوسای واقعی اینه با یه ذهن پراز تخیلات و دیوونگی،هنوزم قابل دوست داشتنه؟
:دی
